Het Lenteconcert door de ogen van een nieuwe voorzitter

Het is in veel opzichten een speciaal Lenteconcert voor mij, niet alleen omdat het al van voor Covid geleden was dat wij nog eens in de borre musiceerden tijdens de lente… Maar vooral omdat het mijn eerste optreden is als kersverse voorzitter! Dan wil je natuurlijk dat alles extra goed verloopt en dat brengt de nodige stress met zich mee. Gelukkig was de werkgroep op en top gemotiveerd en waren er veel helpende handen tijdens de opbouw waardoor die zorgen al snel wegvielen. De zaal is terug goed ingekleed (mét een Guinness bar), de presentator kwam héél goed over tijdens de generale repetitie, de muzikanten staan op scherp om het beste van zichzelf te geven, …

Volgende opdracht: mijn speech voorbereiden. Als leerkracht ben ik gewend om te praten (ook al is het met een bepaald accent), er is toch een groot verschil tussen een klas vol met kinderen en een zaal met 250 volwassenen.

De avond van het concert komen mijn ouders uit Dadizele en schoonouders uit Overpelt bij ons thuis eten zodat ze goed gevoed kunnen komen luisteren naar de harmonie, ik ben er echter duidelijk met mijn gedachten niet bij. Mijn speech was al drie keer aangepast, de woorden malen door mijn hoofd en ik oefen thuis terwijl mijn vrouw Katelijn met onze pasgeboren dochter Lotta op de schoot moet luisteren en beoordelen. Misschien toch wat langer maken? Klinkt het vlot genoeg? Zou ik de tekst aflezen of memoriseren? Schrijf ik beter sleutelwoorden op als spiekbriefje?

Ik print dan toch mijn speech woord voor woord af, trek mijn zwarte broek, wit hemd en gilet aan en vertrek met de fiets richting de borre. Tijd om die speech even los te laten want er moet natuurlijk eerst nog een concert gespeeld worden.

We brengen een gevarieerd, toegankelijk maar ook uitdagend programma. De volgorde van de stukken wordt bepaald door de route die onze gids/presentator volgt door Engeland, Schotland en Ierland. Onze muzikale reis start in Canterbury. Een universiteitstad in Zuid-Engeland. De componist liet zich door deze stad met één van de oudste kathedralen van Engeland inspireren. Verschillende solo’s worden afgewisseld met enkele massieve tutti-passages om de harmonie te laten klinken als een majestueus orgel. Niet evident om zonder in te spelen met dergelijk stuk te beginnen.

De Britse rockband Coldplay brengt ons in Londen. We spelen enkele van hun grootste hits: ‘Viva la Vida’, ‘Sky full of stars’, ‘Clocks’ and ‘The Scientist’ in de medley “Coldplay in Symphony”.

We trekken daarna van Londen naar de grens met Schotland, waar de muur van Hadrianus nu gekend is als lange afstandswandeling tussen Bowness-on-Solway aan de westkust en Wallsend in het oosten. Het muziekstuk is gebaseerd op de legende en overlevering van de grote muur.

We steken daarna de grens over met Schotland. Brave, de Walt Disney en Pixar animatiefilm, speelt zich af in het middeleeuwse Schotland tijdens de middeleeuwen. Het verhaal gaat over vier clans die de macht willen. Prinses Merida, de dochter van de koning van één van die clans, vlucht het bos in wanneer ze verplicht moet trouwen met een van de prinsen van een van de andere clans.

Vanuit Schotland steken we de zee over naar Noord-Ierland. We nemen het publiek mee naar 1912, waar aan boord van de Titanic, het grootste passagierschip ter wereld een onmogelijk liefdesverhaal speelde tussen Kate, een jonge vrouw uit de hoge sociale klasse en Jack, een straatarme kunstenaar.

Gelukkig varen we niet heel de tocht mee en gaan wij van boord in Belfast, want onderweg komt de Titanic in aanvaring met een ijsberg en zinkt het schip binnen drie uur. De Schotse groep ‘The Simple Minds’ schreef in 1989 hun hit ‘Belfast Child’ en wij spelen daar een harmoniebewerking van. Dit stuk werd zo herschreven dat de melodie wordt vertolkt door meerder instrumenten(groepen), proficiat aan alle solisten!

Het muzikale hoogtepunt van de avond is ongetwijfeld het werk “At Kitty O’Sheas”, we hebben hier dan ook intensief aan geoefend. Voor de gelegenheid legt Stijn Valvekens zijn euphonium aan de kant en speelt hij afwisselend accordeon en gitaar (samen met Jochen die ons komt versterken op piano om de harp-passages te spelen). Sterk! Ik merk dat dit een stuk is dat de muzikanten graag spelen want het resultaat is mooi en bezorgt me met momenten kippenvel.

Ik vergeet even dat mijn speech nu heel dichtbij komt maar de laatste noot van At Kitty O’sheas is voor mij het signaal om mijn papiertje met de tekst nog eens na te lezen. Met het stuk “The Wild Rover” wordt het einde van het concert aangekondigd en daar is dan het moment, ik baan me een weg tussen de pupiters naar voor, probeer niet te struikelen, zoek het ‘aan’knopje van de microfoon en besluit om toch maar gewoon de tekst af te lezen om zeker niets te vergeten.

Ik vouw mijn papiertje open, begin te lezen, verspreek me, sla een zin over en verzin dan maar iets in de plaats en… het idee om alles netjes in volgorde af te lezen is al naar de vaantjes na twee zinnen. Weg met dat papiertje, dan maar zonder… Gelukkig heb ik de tekst voldoende geoefend. Ik weet niet meer hoe ik alles verwoord heb, dat is nogal vaag, maar ik weet wel dat ik plots iedereen nog een fijn verder verloop van de avond wens, ik de microfoon uitschakel en me terug naar mijn plaats tussen de trompetten begeef. Oef! Missie geslaagd, straks nog eens vragen aan de familie of het goed was…

We eindigden ons optreden met “Floreat Hilarius” een mars gecomponeerd voor de harmonie door een van onze eigen muzikanten, je kan meer over dit muziekwerk lezen verder in de nieuwsbrief.

Zo, ons gedeelte zit er op, althans toch het muzikale deel. Er moet nog heel wat gewerkt worden: tappen, opdienen, hapjes voorzien, afwassen, kassa bemannen, podium reeds leeg maken,… Gelukkig worden we ondertussen geëntertaind door het folk groepje Malahide, ook het publiek is enthousiast! Daarna zorgt het DJ duo “The Chicklets” voor de nodige ambiance. De grote opkomst voor de gratis fuif blijft een beetje uit, maar deze vereniging heeft geen andere mensen nodig om een feestje te bouwen. De beste danspasjes worden naar boven gehaald en we amuseren ons rot!

Ook tijdens de opkuis blijft de sfeer opperbest, vooral omdat er zo veel helpende handen zijn. Desondanks blijft het een intensief werk om nog enkele uren tafels en stoelen op te versjouwen, de vloer te kuisen, de afwas te doen, drank te tellen, slagwerk te verhuizen… Vooral omdat de laatste toeschouwers pas rond 02u00 vertrekken. Rond vier uur kunnen we de dan toch de deur van de borre achter ons dicht doen, moe maar voldaan kunnen we ons bedje in kruipen. Helaas voor niet te lang want morgenvoormiddag moet nog wat materiaal opgehaald worden en zullen de reclamepanelen verwijderd worden. ’t Zijn de laatste loodjes… Maar voor deze fantastische vereniging doet iedereen dat met veel plezier en als ik dan terugdenk aan ons meer dan geslaagde lenteconcert dan weet ik dat het alle stress, vermoeidheid en stramme spieren meer dan waard is! Ik kijk al uit naar onze volgende activiteit!